“Neem je ook iets lekkers mee?” Ik sta op het punt om boodschappen te doen en manlief roept mij na vanuit zijn kantoor. Helaas bedoelt hij geen aardbeien, appels of rijstwafels. Iets lekkers betekent voor hem een pak gevulde koeken. Appeltaart met slagroom. Chocola met hazelnoten. Een grote bak vanilleroomvla. In ieder geval dingen met lekker veel suiker, koolhydraten en/ of vet. Troostvoer dus. Waarom hebben wij eigenlijk behoefte aan troosteten? Even een versimpelde weerga

Je kunt de krant niet openslaan, de tv aandoen of het gaat over het virus. De economische of maatschappelijke consequenties, het aantal nieuw vastgestelde besmettingen en het aantal overledenen. Alles wordt uitgebreid besproken en iedereen heeft een mening. Drie weken geleden zocht ik actief naar nieuwe informatie. Bijna obsessief probeerde ik alles bij te houden. Niet alleen de informatie van ons eigen land nam ik gretig tot mij, maar ook het nieuws van onze buren. Typisch g

Even voelde het gisteravond heel zwaar en even was ik teleurgesteld. Ja echt. Maar wat had ik dan gedacht? Of stiekem gehoopt, diep van binnen? We blijven gewoon nog even gezellig thuis. Zucht. Met de meneer en ons blije kind, dat dan wel weer. Die laatste deelde mijn emoties gisteravond overigens niet. Dat moge duidelijk zijn. Oke, wonden gelikt en het bedrukte gevoel mocht er zijn. We gaan verder tot de orde van de dag. Kniezen heeft geen zin. We moeten proberen er iets te

Vanmorgen was ik al vroeg op pad. De straten waren uitgestorven op een enkele man of vrouw na, die de ochtendronde deed met de hond. In de verte zag ik een mevrouw met een teckel lopen. In pyjama. Een witte flanellen met bloemetjes. In pyjama de hond uitlaten. En misschien wel in pyjama koffiedrinken of koken. Waarom zou je aandacht aan je uiterlijk besteden als toch niemand je ziet? Ik lees het ook op social media: “Vandaag maar weer een joggingpak-dag ingelast”. “Ik kan mez